Verslag van de laatste dagen

Het is vandaag alweer 17 juli. De laatste loodjes wegen het zwaarst, dat lijkt ook zo te zijn voor ons New Zealand avontuur. Ik kan er maar niet toe komen de laatste bladzijde te schrijven. Nu gaat het er dan toch van komen.
Maandag 9 juni, ons avontuur nadert zijn einde, vandaag ga ik Erika ophalen van het vliegveld in Palmerston North. Er is er één die naar dit moment heeft uitgekeken en dat is Granny. Niet dat zij het niet leuk heeft gevonden, niet dat zij een hekel aan ons had, welnee. Maar ik geef het je maar te doen, ben je 94 jaar geworden en geëmigreerd naar een land waar ze een andere taal spreken dan jij. Zelfs jouw kleinkinderen kunnen niet met je communiceren omdat zij enkel Engels spreken en dan gaat je dochter, je enige houvast, enkele weken weg en komen er een stel ‘vreemden’ zich met jouw leven bemoeien. Maar daar gaat dan binnen een afzienbare tijd een eind aankomen. Palmerston Airport is maar een klein vliegveldje, te vergelijken met Lelystad Airport of vliegveld Teuge, met vluchten naar ieder ander vliegveld in New Zealand. Ik nam een alternatieve route naar het vliegveld, de toeristische, zodat ik nog wat van de omgeving kon zien. Ik was mooi op tijd en kon zo ook het vliegveldje bekijken. Wel leuk om zoiets te aanschouwen, de mensen staan daar op hun openbaar vervoer te wachten, zoals men hier in Nederland op de trein of metro staat te wachten. Het vliegtuig uit Auckland bracht Erika veilig en op tijd naar Palmerston North alwaar zij moe naast mij in de auto plaats nam. Nee, zij wilde echt niet rijden en sloot zo nu en dan, tussen de vragen over hoe het allemaal was verlopen, de ogen.
Regula had ons nog niet terug verwacht toen wij rond twee uur ’s middags de auto voor ‘the Farm’ parkeerden. Erika wist niet wat zij zag toen wij de auto voor ‘The Farm’ parkeerden, Regula was nog druk bezig met blad harken terwijl Granny op bed lag.
Erika hield zich kranig maar alles wees er op dat zij er goed door heen zat. Regula nam haar mee naar binnen voor een kop koffie, ik nam de koffers mee naar binnen.
Binnengekomen zaten de dames niet aan de koffie maar Erika was druk bezig de stoppenkast in orde te maken. Daarna was het tijd voor koffie, Elvira kwam ook voor een bak koffie en begroeting terwijl de verhalen over en weer werden uitgewisseld.
’s Avonds hadden we hutspot, het is per slot van rekening winter en in New Zealand kennen ze dat niet. Het viel in goede aarde en Granny vond het zo lekker dat zij, iets wat zij nog niet eerder had gedaan, vliegensvlug een tweede keer opschepte. Normaal vroeg zij om een tweede keer en liet zich bedienen.

Dinsdag 10 juni; Weinig bijzonders te melden, de routine van alle dag. ’s Middags gaan Erika en Regula naar een winkeltje waar allerlei kleding wordt verkocht die uitsluitend van marinosheep en possumvacht worden vervaardigd. Erika vond dat Regula wel een waardering had verdiend en dit was zoals zij zei; “Possum Merino is a luxurious and unique New Zealand yarn made from blending two of nature's finest fibres.
Vanavond komt Matthias, hij blijft een nachtje slapen en rijdt ons morgen naar Wellington en dan is ons avontuur in Hunterville echt voorbij.

Woensdag 11 juni; Weliswaar lekker geslapen maar toch voelt deze dag vreemd aan. Nog eenmaal de dieren voeren en afscheid nemen van hen en een omgeving waar ik mij bijzonder goed thuis voelde. Na het ontbijt de koffers inladen, afscheid nemen en op weg naar Marton waar we ook afscheid namen van de Mokumer die daar ‘The Lounge Café’ runt. Vandaar naar Finimore House, onze B&B in Wellington. Matthias wilde ons via een scenery-route Wellington in rijden maar het had daar zo hard gewaaid dat de elektriciteit palen waren omgewaaid en daardoor de weg was afgesloten. Gelukkig wist Matthias een alternatieve weg, minder leuk maar zo kwamen we er ook.
Weer werden we hartelijk begroet door Willie Ryan, we zetten onze koffers weg en gingen voor de laatste keer dit jaar met Matthias uit eten. Dit keer bij een sfeervol restaurant wat w.b. inrichting, aan koloniaal India deed denken. Het eten was er prima en de prijs best schappelijk. Na deze prettige avondbesteding gingen we weer snel naar Finimore House. Het was ondertussen ook al weer 22.00 uur en morgen gaan we vliegen.

Donderdag 12 juni; Dit is nu de tweede keer dat ik wakker wordt op de laatste dag van de New Zealand vakantie en weer maakt er een onbestendig gevoel zich van mij meester. We pakken de koffer nu voor de laatste keer dit jaar en vertrekken! Weg van mijn geliefde eiland. Wellicht is melancholiek het juiste woord wat mijn gevoel het best omschrijft.
Na het prima ontbijtje kwam Matthias ons al snel halen en reed hij ons naar Lyall Bay voor een strandwandeling en een laatste Flat White bij een goedlopend restaurant met de naam Spruce Goose. Veel langer rekken had ook geen zin dus vertrokken we naar het vliegveld. Matthias zou ons droppen en de auto wegbrengen en op de motor weer komen om ons uit te zwaaien.