Op ontdekkingsreis in Marton

Vandaag gaan we met Grossi naar de dokter, Maar voor dat het zover is moet er toch nog eerst wat andere zaken worden gedaan. Om te beginnen moeten we eerst een ontbijt wegwerken, Het voordeel van eigen gebakken brood is dat de geur van een hele bakkerij je tegemoed komt. Heerlijk om te eten, ontzettend fijn dat een ander dat voor mij maken wil. Na het ontbijt gaan we nog even bij de dieren langs en krijg ik nogmaals uitgelegd wat er bij ieder dier specifiek moet gebeuren. Al wandelend van het ene dier naar het andere komen we ook door, wat je met een gerust hart een lusthof noemen kan. We kwamen er van alles tegen. Een grote, weliswaar verwaarloosde, groententuin, walnotenbomen, appel, citroen-, grapefruit-, mandarijnboom. Dan ook nog een sinaasappelboom maar uitsluitend om orange marmalade van te maken, druiven, kiwi's,, vijgen, zo'n dertig meter hazelnootstruiken. Ik keek mijn ogen uit, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de voor mij totaal onbekende vruchten zoals; feijoa, ri-jocosas, leskovacka en passievruchten. Het is hier eigenlijk wel een echt paradijsje. Vervelen hoef ik mij hier niet, er valt nog een heleboel te doen aan achterstallig onderhoud aan deze lusthof, dus als het weer en beetje mee wil werken kan ik nog gaan zweten ook. Het is winter, de gemiddelde temperatuur is zo rond de 13 graden maar alles is nat, deels door de dauw maar ook door de regen. Rond het huis hebben ze een houten vlonder gemaakt, handig, zo hou je schone schoenen, maar in de winter worden die dingen spekglad. Dat ondervond Regula, die gleed uit, maakte een smakkerd en kwam gelukkig niet al te verkeerd terecht. Daar ga ik wat aan doen, de kans dat zoiets ook met een oude vrouw gaat gebeuren is niet ondenkbaar.
's Middags gingen we met Grossi naar de dokter. De dokter deed een soort van APK, zodat de familie met een gerust hart zou kunnen vertrekken. En ja hoor, het verbaasde mij niets, de dokter 'ontdekte' een prop in beide oren, vandaar dat ze niets meer hoorde. Nou was de person die dit soort proppen verwijdert nog een poosje op vakantie, dus moest Erika zelf maar een afspraak maken bij een orenpropzuigert en niet bij een orenpropuitspuitert. Oren uitspuiten is hier een achterhaalde methode.
Terwijl de dames bij de dokter naar binnen liepen, ben ik Marton gaan verkennen. Dat interesseerde mij meer dan zo'n wachtkamer bij een dokter. Marton is eigenlijk maar een heel klein stadje, te vergelijken met Garderen of Elspeet. Genoemd naar de geboorteplaats van James Cooke. Een winkelstraat die wordt gekruist door een andere kleinere(kortere) winkelstraat en daar om heen zijn huizen en bedrijven gebouwd. Voor zo'n klein stadje met zo'n 5000 inwoners heeft het een aantal mooie(leuk uitziende) gebouwen van honderd jaar of ouder. Ook rijden er een aantal klassieke auto's rond waar ik mij dan weer extra over verheugde.
Toen de dames klaar waren bij de dokter en wat boodschappen hadden gedaan, troffen we elkaar bij 'The Lounge Cafe' voor een koffie, voordat we weer naar 'the Farm' terug gingen. De eigenaar van het etablissement bleek een Mokummer te zijn die Nederland al zo'n dertig jaar geleden heeft verlaten. Hij is naar Australië geëmigreerd met zijn ouders en woont nu alweer twaalf jaar in New Zealand. We hebben gezellig zitten kletsen alhoewel hij zijn Nederlands behoorlijk kwijt is. Daarom zijn we maar overgestapt naar het Engels.
Op de weg terug zat ik toch behoorlijk te genieten van wat ik zag; prachtig landschap, diverse amerikaanse trucks zoals de Freightliner, Peterbilt en Mack, maar ik moest toch ook wel goed opletten en de weg in mij opnemen want nog even en dan moet ik het zelf allemaal weten te vinden. Op 'the Farm' aangekomen, heb ik om wat kaarten van de omgeving gevraagd, want met namen als Rangitikei en Manawatu-Wanganui raak ik de kluts een beetje kwijt. Via de kaart kan ik mij beter oriënteren en kan ik de route die we rijden, in gedachten beter volgen. Ondertussen blijven we gegevens uitwisselen over de meest uiteen lopende zaken; Wat is hier het alarmnummer? Hoe werkt dat? Wat is hier het juiste adres, mochten we echt een ambulance nodig hebben? Het blijkt steeds weer dat wij in Nederland maar verwend zijn met alle hulpinstanties betrekkelijk dicht bij de deur. Dat is hier echt wel even wat anders, In New Zealand heeft niemand het over aanrijtijden van hulpverleningsdiensten. Daar Erika nog tijd nodig had om de laatste hand te leggen aan al de 'weddingattributen' deed Regula de cooking, wat resulteerde in een bijzonder smakelijke hap. Voor dat we er erg in hadden was het maar weer zo half tien, tijd om plat te gaan. Morgen rinkelt om zeven uur de wekker weer. Dat boerenleven doet mij goed. Ik ben in geen jaren zo vroeg plat gegaan. Hier luktt mij dat verbazend goed.