Samenvatting van drie weken met Granny

Het is vandaag alweer 9 juni, we zijn nu drie weken verder en natuurlijk had ik iedere dag wel kunnen beginnen met onze dagroutine. Ik had steeds weer kunnen vertellen dat we met zelfgebakken brood hebben ontbeten, dat we alles in de vaatwasser hebben kunnen stoppen, dat ik de ezels, kippen voerde en eieren raapte, konijn en twee cavia's eten gaf, parkieten en kwartels gevoederd heb, de pauwen weer eens heb weggejaagd omdat die schijtvogels je het gaan onmogelijk maken omdat ze werkelijk alles volschijten, melk halen(heerlijke, echte volle melk die een half uur eerder nog in de uier zat) Dat ik heb hout gehakt voor het kacheltje, aardappels heb gerooid voor het middagmaal, Regula's bezigheden met Granny, waar je echt de helft niet van wil weten, etc, etc. Maar daar heb ik geen zin in en daar zit, denk ik, ook niemand op te wachten. Daarom houd ik het maar bij deze ene keer.
Was er dan helemaal niets anders te vermelden? Gebeurde er dan niets wat de moeite van het vertellen wel waard was? Nou ja, kleine kleinigheden. Zo zaten we op een keer in de huiskamer te genieten van de rust, Granny lag haar schoonheidsslaapje te slapen, Regula zat te lezen, ik was bezig met Youtube op mijn tabletje, toen we plots een harde bonk hoorden. Geen idee waar dat vandaan kwam, geen idee wat het had kunnen zijn. Dan maar op onderzoek uit; in huis was er niets wat met die bonk te maken zou kunnen hebben. Dan maar om het huis gaan kijken. Daar lag op de vlonder een vogel die overduidelijk tegen de terrasdeur was gevlogen. Hij bewoog niet, dus hij had zijn nek gebroken of hij lag apegapend bij te komen van de dreun op zijn kop. Toen ik 'm oppakte, voelde ik het hartje wel kloppen, ik draaide de vogel met zijn snaveltje naar mij toe en tot mijn grote verbazing stond ik daar met een uiltje in mijn handen. Het bleef daar een tijdje zo knocked-out in mijn handen liggen, maar kwam toch redelijk plotseling weer bij zijn positieven. Hij richtte zich op en probeerde in balans te komen terwijl hij zijn scherpe klauwen in de muis van mijn hand zette. Nu begrijp ik dat een muis of ander vogeltje geen kans heeft wanneer ze eenmaal in die klauwen verzeild raken, ze zijn vlijmscherp. Ik vond het een veel beter idee wanneer hij buiten op de tuinstoel weer probeerde te herstellen, dat gaf mij dan de gelegenheid om 'm te fotograferen. Voor het herstel nam het uiltje zo'n kwartier, daarna draaide hij zijn kop een paar keer heen en weer, alsof hij wilde controleren of alles weer funktioneerde, strekte zijn vleugels en plots nam hij de vleugels en was verdwenen.
New Zealand heeft de oorlog verklaard aan de Possum. De possum is ingevoerd door de europeese settlers ergens in 1850, vanwege zijn eetbaarheid en de pels, ze hebben nooit kunnen vermoeden dat er 150 jaar later zo'n 70 miljoen van die dieren rond zouden lopen. Iedere dag opnieuw zie je; platgereden of langs de weg, zo'n 4 verse roadkills per 10 kilometre, per dag liggen. Ze vormen een gevaar voor de mens, het melkvee en de vleesrunderen omdat ze tuberculose kunnen overbrengen. Het zijn net ratten, ze vreten alles wat voor handen komt, hebben in New Zealand geen natuurlijke vijanden en hebben het formaat van een flink konijn of een kat. Ze nestelen zich vaak in de loze ruimte in het dak van de huizen, Doen daar hun ontlasting en zorgen zo voor een stinkende overlast voor eigenlijk iedereen. Iedereen mag daarom vanaf 16 jaar op dat diertje jagen; If you are 16 years old or over you can apply for a standard firearms licence. This will allow you to have and use unsupervised:
•sporting type shotguns and rifles
•pre-charged pneumatic (PCP) air rifles.
Zo kan de jeugd een aardige zakcent bijverdienen, ze krijgen zo'n $NZ 10,= voor een huid van een volwassen dier.
Wij rijden regelmatig naar Marton en ik begin de omgeving al aardig te kennen. Zo heb ik ontdekt dat het onmogelijk is om tussen Hunterville en Marton de Rangitikei River over te steken. Wil je naar een buurman die hemelsbreed een kilometer verder woont, dan moet een best eind omrijden en je toch echt voorbereiden op een rit van een goeie 20 kilometer. Naar stadjes zoals Feilding en Palmerston North waag ik mij niet zonder GPS. Ik kom er wel, maar wanneer ik ergens een bepaalde winkel nodig heb, zal ik die waarschijnlijk nooit vinden, in mijn ogen is er geen verschil tussen een stadcentrum en een buitenwijk. OK, aan de drukte van het verkeer zou je het kunnen opmaken maar dat is dan waarschijnlijk ook het enige. Is het tijd om weer terug te gaan dan is het dus maar de vraag waar je de stad verlaat en dan is het verrekte belangrijk dat je de benzinemeter in de gaten houdt, want het is niet zoals in Nederland, dat er wel op iedere 10km een benzinepomp staat. Mocht je zonder benzine staan 'out in the country' dan kan het erg lang duren voordat er iemand langs komt die je kan helpen. Dus wanneer je met Granny een stukje gaat autorijden dan kan je dat gelazer er niet bij hebben, dan komt haar hele ritme van eten, medicatie en tukkie doen, overhoop te liggen. En wc bezoek in een restaurant is er voor Granny ook niet bij, dat moet echt thuis gebeuren.
Op weg naar Palmerston North kom je een heel groot windmolenpark tegen wat gebouwd is boven op de heuvels van 'the Tararua Range'. Je kunt het bij goed weer al vanuit de verte gadeslaan. Dit is het grootste windmolenpark van New Zealand en zij zijn er maar wat trots op.