De eerste dag met z'n drietjes.

Het is zondag, een prima dag om uit te slapen zou je denken. Inderdaad, dat zou je denken, maar bij ons ging de wekker om kwart over zes. Kwart over zes, allemachtig! Aankleden, het ontbijt in orde maken, ook voor Granny en voor Elvira en Samuel. Dat gaat iedere ochtend zo, omstreeks kwart voor acht komen de twee echt harde werkers een bak koffie halen met een boterham (of twee).
Erika kon het niet nalaten toch even vanuit Auckland te bellen met de vraag of alles goed gaat. Aardig, het toont betrokkenheid maar is totaal zinloos, of het goed gaat of niet, de bruiloft op het Orkney eiland gaat gewoon door dus van terugkomen is geen sprake. Wij konden haar geruststellen, het gaat goed, nog wel, we zijn pas met de eerste dag bezig. Eens kijken hoe het over een week of twee gaat.
Terwijl Granny haar middagslaapje deed gingen wij een wandeling maken over 'eigen' land, even de omgeving verkennen. We kwamen tot niet ver van de Rangatira River. Het is onmogelijk om echt bij de rivier te komen al was het alleen al doordat we dan eerst zo'n veertig meter zouden moeten abseilen. Dat zou dan nog wel gaan, maar zodra je besluit om weer terug te gaan, zullen we toch eerst die veertig meter weer naar boven moeten klauteren. Die tak van sport laat ik maar wat graag aan anderen over, da's niets voor mij. Wij liepen weer terug en moesten toen ook al een beste klim naar boven maken, de weg liep een heel stuk stijl de heuvel op. Dat merk je niet zo, tenminste, ik niet. Wanneer je zo om je heen aan het kijken ben loop je eigenlijk zonder erg, de weg naar beneden af. Teruggekomen bij 'The Farm' namen we eerst even wat te drinken. Daarna ging Regula aan het avondeten beginnen, dat beloofde weer een prima maaltijd. Zij ging een appelkoek maken van de appels die wij samen hadden geplukt en een ferme pan groentensoep, iets om naar uit te kijken. Ik nam de gelegenheid om eens wat beter rond te kijken en kwam zo bij "die Werkstatte". Nou had ik die term al een paar keer horen langs komen en er zo mijn fantasie op los gelaten. Ik denk dan aan een kamer, eventueel een schuur waar dan naar hartelust in kan worden gefröbeld en geprutst. Al dan niet verwarm op een koude dag. Maar dat daar een hele woning voor werd ingericht had ik nooit gedacht. Daar stond ik voor een prachtig huisje, weliswaar een beetje verwaarloosd, maar goed, ik zou het zo willen hebben. Leuk stukje grond er om heen, nee, daar was niets verkeerds aan. Grote Rozemarijnstruiken, bloeiende dahlia's..., ongelooflijk eigenlijk en dat begin winter. Op het pad naar de Farm staat een grote Rhododendron en rozen te bloeien en een Camelia vol in knop. Maar er zijn ook overal volop paddestoelen te zien.
Om zes uur is het hier donker en dan bedoel ik ook echt donker. Ik ga wel eens bij een heldere nacht naar buiten om dat te beleven, een echte inktzwarte nacht, en onbewust komt dan steeds de song van Ben.E.King door mijn hoofd zingen;
"When the night has come
And the land is dark
And the moon is the only light we'll see".
Zo, alweer een dag voorbij, morgen met Granny naar de pedicure.