Samenvatting van drie weken met Granny(2)

Deze keer wil ik beginnen met alle mensen, die het de moeite waard vinden om mijn verhaaltjes te lezen, en dan natuurlijk in het bijzonder hen die mij dat via een reactie (hebben) laten weten, erg bedanken. Mijn verhaaltjes schrijverij is in beginsel bedoeld om de kinderen en familie wat op de hoogte te houden van wat ons overkomt. Dat vrienden, kennissen en collega's en Facebookvrienden nu ook kunnen meelezen is een prettige bijkomstigheid. Het stimuleert mij toch om iedere dag, (nouja, iedere dag) even de rust te nemen en op dat toetsenbord te rammen.
Ik behoor tot die groep van mensen die graag willen weten wat de bijzonderheden, de geschiedenis en wetenswaardigheden van de plek en omgeving waar ik dan enkele weken ben, zijn. Zo kwam ik dus in Hunterville en dat een dorpje (town, zeggen ze hier) van slechts 500 inwoners. Ene George Hunter was een slimme vogel. Toen men New Zealand een beetje ging ontwikkelen en er een weg (de State Highway 1) en spoorrails werd aangelegd van Wellington naar Taupo, liep meneer Hunter van Wellington naar waar nu Hunterville is, vestigde zich daar in 1884 en begon daar een winkel waar je van alles kon kopen wat je nodig had om in je levensonderhoud te voorzien. De plek die hij koos lag op de mooi op de helft tussen Taupo en Wellington. Hunterville neemt een belangrijke plaats in in New Zealand waar het gaat zuivel en vleeskoeien, maar voornamelijk om schapenhouderijen Hunterville heeft zijn Eigen schapendrijvershond ontwikkeld, The Huntaway. Deze hond vind je op bijna iedere schapenhouderij. Rond deze hond wordt er in Hunterville jaarlijks een feest georganiseerd, The Huntaway Festival.

Welcome to the Hunterville Huntaway Festival
This iconic event features the 17th annual "Shepherds' Shemozzle" - a gruelling race for Shepherds and their Huntaway dogs, plus many other competitions, events, activities and entertainment for all ages. A fun day not to be missed!
Het gaat vooral om de capaciteiten van diverse schaapeigenaren die moeten laten zien hoe goed, snel en efficient zij hun hond kunnen sturen van afstand terwijl de hond de schapen opdrijft van plek A door allerlei hindernissen naar plek B. Men heeft zelfs een standbeeld opgericht voor deze hond, iedereen in de Region weet dit standbeeld te staan. Voor de jeugd is er een hindernisbaan aangelegd die niet kinderachtig is.
Op een ochtend wil ik het konijn en de cavia's gaan voeren, blijkt er alleen nog een konijn in de ren rond te huppen. Na lang zoeken blijkt het mannetje, wat al veel eerder het avontuurlijke leven van de vrijheid verkoos boven het luie comfortabele leventje in gevangenschap, heeft gedacht dat het nu hoog tijd werd om het wijfje te halen. Nu lopen ze samen onder het dichte struikgewas van Magnolia's en bessenstruiken. Ik hoor ze regelmatig piepen en denk dan dat ze samen een heleboel schik hebben omdat ze mij toch maar mooi te slim af zijn geweest. Echt schuw zijn ze niet, ze komen rustig tot op een meter van mij, luidkeels piepend en fouragerend, mij uitlachen. Zodra ik dan maar even beweeg om ze te pakken, schieten ze, met een verbazende snelheid, ieder een kant op. Even later laten ze zich dan weer zien en begint hun spelletje van voren af aan. Het konijn heeft ook een paar keer een poging ondernomen en twee keer lukte het hem om 'm te smeren toen ik het deurtje van de ren opened. De stommerd heeft al gauw genoeg van al dat gehup en geren in vrijheid en komt na verloop van tijd vanzelf weer terug zijn ren in.
Granny is een verhaal apart. Daar valt geen pijl op te trekken. De ene dag lijkt ze een verwarde oude vrouw zonder enig geheugen of tijdsbesef, de andere keer weet zij je te verrassen met een spitsvondige opmerking of hele verhalen uit haar jeugd. Wij moedigen haar aan en stellen vragen, waarop zij dan verbaasd kan vragen; "Willen jullie dat weten?". Nee, Granny is een slimme meid op leeftijd met een prima gevoel voor humor. Als we boodschappen gaan doen, dan blijft zij het liefst in de auto zitten. Nu is bewegen niet de favoriete bezigheid van Granny maar dat is niet de reden waarom zij graag blijft zitten. Nee, zij wil; "even kijken of er nog mooie mannen zijn".
Gedurende de nacht heeft zij tijdens het slapen vaak last van ondefinieerbare pijnen en komt dan op en wil dan pijnbestrijdende medicijnen, toch gaat zij overdag graag naar bed om haar schoonheidsslaapje te doen en heeft dan nergens last van.
Als het aan Granny ligt dan blijft ze het liefst op een stoel zitten en tv kijken, met gevolg dat ze helemaal dicht groeit. Al gaat het niet altijd even makkelijk, toch zal zij dagelijks een beetje moeten wandelen achter haar rolator. Dat komt dan soms tot een conflict maar toch krijgt Regula haar iedere dag twee maal in de benen en wandelen ze dan allebei zo'n 150 meter. Toen ik haar een keer een compliment maakte met deze prestatie, wuifde zij dat weg. Toen ik zei dat ik dat toch echt een hele prestatie vond voor iemand die niet van bewegen houdt met moeilijke benen van 94 jaar oud, had zij toch een schik en dan kan zij zo heerlijk lachen. Wat zij wel prettig vindt is een ritje met de Camry door de omgeving. Daar bof ik dan weer mee, want ik vind het ook een prettige bezigheid om auto te rijden. Met dit sort ritjes krijgen we veel van de omgeving te zien. Het gebied waar wij zitten heet Manawatu-Wanganui Region. Dit is een sort provincie waar gemiddeld zo'n 10 mensen per vierkante kilometre wonen. Een Region is dan weer verdeeld in Districts die dan weer te vergelijken zijn met gemeentes in Nederland. Het rijden in een rechtsgestuurde auto aan de linkerkant van de weg valt mij reuse mee. Ik keek er wel wat tegenaan. Twee jaar terugreed ik ook wel een beetje maar Matthias reed 99,9% van de kilometres en dat was in een automaat.Het weekend van 30 mei komt Matthias logeren en neemt dan de GPS mee. Dan kunnen we met een gerust gevoel naar de winkels in Feilding.