Op weg naar ' The Farm'.

Ik heb vannacht geslapen als een beer in zijn winterslaap, de dag begon veel te vroeg. Maar toen ik na het douchen de slaapkamer uitstapte rook ik al dat Willie nog vroeger was opgestaan, zijn nacht was nog korter geweest en hij stond daar vrolijk fluitend, mijn breakfast te bereiden. Ik vind dat engelse ontbijt wel een uitvinding hoor; 'smorgens stop je de maag vol en je hebt de hele dag geen trek meer. Pas tegen de avond krijg je het idee dat er wel weer iets in past.Tegen 10 uur hadden we, al kletsend met Willie, ons bordje leeg gegeten. Vandaag geen Matthias die ons wat lichaamsbeweging bezorgde, hij moest vandaag al weer vroeg op de Universteit zijn om er voor te zorgen dat we volgend jaar zeker wat te vieren hebben; wanneer hij slaagt voor zijn master degree. vandaag zouden we tussen elf en twaalf uur worden opgehaald door Erika. Ik was erg benieuwd wat voor dame achter deze naam school. Nadat we alles hadden ingepakt, hadden we nog ruim tijd over om al wandelend de omgeving wat te verkennen. We werden nogmaals bevestigd in onze gedachten over Wellington; het is echt een prachtige stadje.
Effe na half twaalf, we zaten net weer aan de koffie bij Willie, werd er gebeld en stond Erika voor de deur. Zij werd hartelijk en joviaal begroet door Willie, wij stelden ons ook voor en opnieuw trof het mij hoe ongedwongen en makkelijk benaderbaar de Kiwi's zijn. Geen afstandelijk gedoe en formaliteiten, gewoon hartelijk en jezelf zijn. Erika werd ook een kop koffie aangeboden maar dat sloeg zij af, we moesten nog drie uur rijden en ze wilde nog wat boodschappen doen, dus we konden alle tijd die we hadden wel gebruiken. Mocht er tijd over zijn dan namen we onderweg wel wat.
Erika is een kletsgrage vrouw die van flink doorrijden houdt. Daarbij komt dat zij vroeger waarschijnlijk regelmatig is verteld dat zij de mensen moet aankijken wanneer zij met hen spreekt. Iets wat zij veelvuldig deed, soms zat zij helemaal omgedraaid achter het stuur. Ik kreeg regelmatig de gelegenheid om mijn kringspier aan te spannen en hoop dat ik daardoor geen spierpijn krijgen zal.
In Porirua stopten we dan toch maar voor een koffie en iets er bij, Erika begon honger te krijgen en dat gevoel moest even worden weggewerkt. Daarna moesten we nog zo'n 163 km waar we dik twee uur over zouden doen. Highway 1 stelt als highway niets voor, er staan huizen met hun oprit aan deze weg, er mogen fietsers over rijden, al zie je dat niet veel. In Nederland zou het nauwelijks een B-weg genoemd worden. Zodra je van de Highway af gaat, zit je echt in de natuur, tussen vee, weilanden en de bergen. Een uitzicht wat met geen pen te beschrijven is, laat staan met een toetsenbord.
Tegen een uur of vier kwamen we aan bij ' The Farm' . Een huisje waar je op eerste aanblik eerder medelijden mee zou krijgen dan dat je het idee krijgt bij een boerenbedrijf te zijn aanbeland. Eenmaal binnen, keek ik mijn ogen uit; wat een ruimte!! Hier kan ik mij zeker wel een maandje vermaken. Granny zat aan tafel, een oude vrouw (94) met gehoorproblemen. Plots hoorde zij, van de ene dag op de andere, niets meer. Hopelijk is het een prop die los komt wanneer zij de oren laat uitspuiten. We gaan er mee naar de dokter. Kennis gemaakt met Robert, de farmer, een rondleiding door het huis..,onvoorstelbaar wat een ruimte achter die onooglijke voorkant. We kregen een bakkie Nespresso koffie, wisselden over en weer wat gegevens uit en toen was het maar zo weer tijd om te eten.
We hebben het best getroffen, het zijn leuke mensen, prettig in de omgang, direct.., geen geneuzel om de hete brei, precies zoals ik het graag heb. Die Erika is een duizendpoot, want naast het onderhouden van contacten, het huishouden, de verzorging van Granny, organiseert zij ook nog een leeuwendeel van de ' wedding' en maakt eigenhandig de trouwjurk die voorzien is van allerlei versieringen en zaken die voor een trouwjurk belangrijk blijken te zijn. Daarnaast maakte zij ook nog 125 sevetten, 150 meter vlaggetjes. Dat alles gaat in twee koffers en haar kleren gaan in de handbagage. Na het eten gaat Erika nog even naar haar workshop, een huisje verder op het terrain en niet veel later vertrekken wij naar bed.