We zijn in Wellington.

Na een lange reis en een uitgebreide controle, niet eens zozeer op drugs ofzo, maar meer op zaden, voedsel, vlees en weet ik wat mensen vanuit hun homeland meesjouwen en waar New Zealand Helemaal niets van op hun eiland willen hebben, konden we dan eindelijk Matthias na goed twee jaar weer in onze armen sluiten. Matthias had een autootje gehuurd en terwijl hij deze ging ophalen, ging ik wat flappen tappen want de B&B moet zometeen wel betaald.
Wij waren eerder klaar dan dat Matthias terug was, dat gaf ons de tijd om mensen te kijken. Mensen die werden opgehaald zoals wij en mensen die werden afgezet. Wat ik daar nou zo leuk aan vind? wel, de wijze waarop mensen afscheid nemen of elkaar verwelkomen dat verschilt nogal. Van in tranen uitbarsten en elkaar niet meer los willen laten tot een achteloze handdruk. Daar kwam Matthias aan, hij had een bescheiden Nissan sedan weten te huren, een soort dat we in NL niet kennen. Dat was toch wel weer even wennen, links rijden en het stuur rechts. Gelukkig had deze auto een automaat, dat vereenvoudigd het rijden dan weer wel. Zonder problemen bracht Matt ons naar Finnimore House in de Dransfield St. in Vogeltown. Dat is de wijk in Wellington waar deze B&B is gesitueerd. We reden de drive lane op en haalden de koffers uit de auto. Voordat we konden aanbellen ging de deur al open en werden we hartelijk verwelkomd door Willie en Kathleen, onze B&B hosts. Nadat we ons aan elkaar hadden voorgesteld en de geeigende vragen over de trip en of we het konden vinden hadden beantwoord, werden we onthaald op koffie of thee en zelfgebakken scones. Die scones, ik had ze nog niet eerder gehad, waren goed weg te werken, ze smaakten mij goed. Na de tea werden we rond geleid door het huis. Hier is de bathroom, de diningroom en hier is your bedroom. We kregen een sleutel zodat we niet hoefden aan te bellen of voor een bepaalde tijd terug hoefden te zijn, wanneer we uit waren. Nou, uit gingen we. Daar we niets konden meenemen aan etenswaren en Regula graag allerlei zaden en noten wegwerkt bij het ontbijt, gingen we eerst op pad om een supermarket te vinden die dat soort spullen verkoopt. Willie had nog wel wat suggesties en Matthias wist de winkels wel te vinden, dus dat hadden we al snel in de tas. Daarna nog even een busje scheerzeep voor mij, voor die 2x in de week dat ik mij ontdoe van een opkomende baard, nou ja, baard. Zo en nu een goed restaurant. Matthias voerde ons naar een prima locatie aan de zee met de naam ' Spruce Goose', waar je je prima tegoed kon doen aan lamsvlees. Na deze voedzame maaltijd even lekker uitbuiken door een wandeling op het strand. Na een half uurtje, in het donker, tegen de zeewind inlopen, begon ik toch wel naar mijn bedje te verlangen. De reis, en een volle buik zullen daar ook wel een rol in hebben meegespeeld, in ieder geval liepen we weer terug naar de auto en Matthias vond zonder problem onze B&B terug. Snel naar onze mooie kamer, wassen en tandjes poetsen en plat.
Morgen is het Mothers day.