Dubai - Sydney, Sydney - Wellington

Onze plaatsen op de reis van Dubai naar Sydney vielen mij zwaar tegen. We vlogen dan weliswaar met Emirates, maar zaten ver weg van welk raampje dan ook, in de middenrij, vlak achter dolgelukkige kersverse ouders met een baby. Nou heb ik het al niet zo op baby's, huilen, eten en poepen is hun dagritme, maar om dan daar ook nog eens zo'n kleine dertien uur achter te moeten zitten vraagt echt te veel van mij.Links zat een dame uit Australie en rechts een jongedame uit Duitsland Ik deed mijn koptelefoon op, zocht heerlijke muziek op van Van the Man, Mark Knopfler en John Lennon, sloot mijn ogen en liet mij heerlijk wegvoeren naar dromenland. Ik heb van de reis weinig mee gekregen. Ik werd zo nu en dan wakker gemaakt voor een hapje en een drankje, maar was, toen dat op was, weer zò vertrokken. 12556 km verder, toen het vliegtuig aan het dalen was, stootte Regula mij aan. Tijd om wakker te worden. "Hadden we niet zo'n papiertje moeten invullen Jan", vroeg Regula mij en daarmee doelde zij op een formuliertje waarop je verklaart dat je geen verboden middelen invoert."Nee, dat gaan we zo meteen doen, in het vliegtuig naar Wellington, we hebben nu toch geen formuliertje gekregen". Maar Sydney betekent wel 'bordercontrole' zo als we dat van de televisie kennen. Daar is het onderzoek in Dubai maar kinderspel bij. Vanuit het vliegtuig volgden we weer de borden met Transit en kwamen aan bij een hele lange rij reizigers uit diverse vliegtuigen. Weer alles in bakjes, dan de ondervraging: "Did you pack your luggage yourself sir? Did you leave your luggage unattended? Do you have anything to declare? OK, that way sir". Dat betekende dat ik door een detectiepoortje mocht lopen, werd opgevangen door een man die mij ging fouilleren. Deze vond niets en liet mij mijn spulletjes weer inpakken. Ik dacht dat ik klaar was maar werd opgevangen door een ambtenaar met een stofzuigertje die daarmee mij overal waar ik met mijn handen langs had kunnen gaan, stofzuigerde. Ook mijn handbagage werd goed schoon gemaakt, toen de machine liet weten dat er geen narigheid in het spel was kon ik gaan.
Nu op zoek naar de Gate naar Wellington, want over vier uur vertrekt het vliegtuig voor de laatste 2230 km.
Dat was een prachtig mooie vlucht van bijna drie uur. Gelukkig zat ik weer bij een raampje en was het prachtig weer. De wolken gaven mij de indruk dat de Tasman zee langzaam aan het dichtvriezen was, met hier en daar wat sneeuwbergen. Ik heb er foto's van gemaakt in de hoop dat het over komt. We vlogen over de noord punt van het Zuidereiland om recht voor de landingsbaan te kunnen komen. Daar aangekomen deden de douanebeambten het werk van hun collega's nog eens over, al was het maar om te laten zien dat ze niet voor hen onderdoen. Geef alles maar aan, ook al denk je dat, wat je bij je hebt, wel kan want je hebt zo een boete van 400 dollar aan je broek en je spullen ben je kwijt. Deze keer ging het prima, ok, wij werden ondervraagd, onderzocht, koffer opengemaakt en onderzocht, maar er was niets wat een entree in New Zealand onmogelijk maakte.
Daar stond Matthias te wachten, een heerlijk weerzien.